Εκδόσεις

Δεν συμβαίνει κάθε μέρα ο κόσμος να χωράει σ' ένα ποίημα, γράφει στα Adagia του ο Wallace Stevens *. Κι επίσης ο ίδιος συνεχίζει ότι σκοπός όχι μόνο του ποιήματος αλλά και της ποίησης ολόκληρης είναι η αλήθεια. Και μάλιστα εκείνη η αλή- θεια που περισσεύει από τις μετρήσεις και τη ζυγαριά της λο- γικής. Και που δεν φοβάται ούτε περιορίζει τη φαντασία, δη- λαδή το πιο αδιαπραγμάτευτο και αναπαλλοτρίωτο κομμάτι του ανθρώπινου εγώ. Η λογική καταστρέφει κι ο ποιητής δημιουργεί.

Ακολουθώντας ανάλογο προβληματισμό θέλω κι εγώ να ανα- ρωτηθώ πόσο ο κόσμος μπορεί να χωρέσει σ' έναν πίνακα - ή, καλύτερα πως ο κόσμος καθίσταται πίνακας - κι επίσης αν μπορεί ένας πίνακας να αντέξει - που υπό περιπτώσεις είμαι βέβαιος ότι μπορεί - την όποιαν αλήθεια του κόσμου. Και ιδίως εκείνη την αλήθεια που δεν αποδεικνύει την ύπαρξη της μέσα από μιαν άλλη αλήθεια αλλά υφίσταται αυτόφωτη, αυτάρκης και μυστηριώδης. Σε τρόπον ώστε αλήθεια και τέχνη να γίνονται ένα κατά τους τρόπους που ήθελε και ο Νίτσε. Και το ζωτικό ψεύδος της τέχνης να κονιορτοποιεί την αλα- ζονεία οποιασδήποτε εργαλειοποιημένης αυθεντίας.